Көңілің – көмбе, сақтаған іште шын сырын,
Аяқтай сырлы кетсе де сырың, тұр сының.
Түсімде көрдім: ұстап тұр екем аялап
Алақанымда анамның аппақ ұршығын!

Көңілің – көмбе, сақтаған іште шын сырын,
Аяқтай сырлы кетсе де сырың, тұр сының.
Түсімде көрдім: ұстап тұр екем аялап
Алақанымда анамның аппақ ұршығын!
Тас қала, тас көшеден шаршадым ба,
Ауылға ауа береді аңсарым да.
Дариға-ай,
Дәл осылай күй кешем деп,
Ойлап па ем, бала дәурен бал шағымда.
Ауылға бардым, тауымда болдым,
жауында қалдым нөсерлі.
Мөлдір тамшылар жүзімді жуып,
толтырды көңіл кесемді.
Қамығып көптен, сағынып жеткен,
жанымды менің ұққандай.
Таң нұры өпкен, шалғыны еппен,
кілемдей жолға төселді.
Әлде жиі түсіме кіргендіктен,
Бәлкім қасиетіңді білгендіктен.
Анамның қолынан дәм татқандар мен,
Әкем көзiн көргендер жүргендіктен…
Қайран хафиз-жүрегім жыр селдеткен,
Несібеңді тата ғой сыр шөлмектен.
Ар шыңғыртқан ақпанның құшағынан,
Лайсаңдатып қашады кіршең көктем.
Телегей теңіз толқыны жауып,
Тәнімді тұтас жасырса.
Күмістен таққан шолпысы жарық,
Мойныма ғашық асылса.
Илеуіне іңірдің күн сүңгіді,
Зеңгір қазір тастайды бір сүлгіні.
Қара сүлгі қымтамақ қоңыр жерді,
Қоңыр көзден от шашқан кімсің құрбы?
Адасып қалдың ба тылсымның ішінде,
Тылсымның ішінде,
күрсініп жүрсің бе?Адасып қалдың ба тылсымның ішінде,
Тылсымның ішінде,
күрсініп жүрсің бе?
Уақыт тоқтаған,
Жоқ оны ешкім де жоқтаған!
Үнсіздік орнаған тек қана.
Сәбиін иіскеп текті ана,
Сезімін білдірді.
Биіктіктен осы сенің күшті нең?
Таудай бол деп тілек айта бересің.
Ұшқым келсе, биіктіктің үстімен,
Мені қалай сөгесің?
Жеткізе алмадым
Жанымды сен жаққа.
Қиялда қисынсыз еркіндік!
Дөңбекшітті мені ойлар,
Дөңгелеп кетейін бе?
Дәтім жетіп алдыңнан,
Тоқтамай өтейін бе?