Жангелді Немеребай

Ең алғаш ынтызары ауған жандай,
Ең алғаш сұлулыққа арбалғандай.
Отырмын қара түнде арлы ойменен,
Түсі аппақ қарашада жауған қардай

Шашылып жатса дағы
жан шапағы,
Жүрегім әлденені
аңсатады...

Өткен жылғы сағатымды,
Тақпаймын да, теңшемеймін.
Тауысқан соң тағатымды,
Уақытты енді өлшемеймін.

Шыңымен ешкім таласа алмайтын,
Арман бар екен аласармайтын.
Жылу бар екен гүлді аша алмайтын,
Сұлу бар екен сырласа алмайтын.

Құлазыған бақтардан гүл тергізген,
Ең жылауық əуенге күлкі енгізген.
Ең қараңғы түндерде жолықтырған,
«Альциона» есімді үркер қызбен.

Бұл көңіл – найзағайдай жарқылдауық,
Бұл көңіл – кетпейтұғын əркімге ауып.
Жалт қарап жасын қыздың жанарына,
Жан - жүрек өртке айналып барады да.

Автобуспен келе жатып ой толғап,
Терең шомып кеткен екем ішінде.
«Арман бар ма?» - Деді шопыр айқайлап,
«Бар» дедім де жалғыз тұрдым түсуге.