Сезбеймін «сиқырын» ғаламның,
Тағдырым – ұшында қаламның.
Тұтқыны боп өтем Өлеңнің…
Жарымын Жыр атты қағанның.
Поэзия
Сүрінсем – сын
Қиындықтар –
тиесілі еншім бе?
Айтшы, Тағдыр, жігер-күшім кемшін бе?
Жамап-жасқап білдіртпеймін жоғымды,
Сенім артам еңбек атты елшіме.
Жан ішінде жарық нұр
Жан ішінде жарық нұр,
Жан ішінде - рақат!
Жаннан шықса жарық нұр -
Бір апат...
Нем бар еді адам болып
Нем бар еді адам болып,
Нем бар еді ақын боп?..
Енді міне қаламда - қан,
Қамауда - жан,
Басымда - от.
Мен жаралған топырақ - Рух,
Мені туған анам - Ар,
Құлау түгіл сүрінуге,
жылауға да хақым жоқ.
Білесіз бе?
Білесізбе?
Сізді ерекше ұнатам!
Сүйіп тұрсам,
енді кімге кінә артам.
Кездеспей-ақ,
қойсақ қайтер еді, деп!
Үнсіз ғана өзімді-өзім жұбатам.
Сағыныш
Түн тағы,
Жүрегімнің үміттерін жылтады.
Қайда кеттің тағатымды тауысып?
Дегдар елдің сүңғыла сұлтаны.
Тіл қатпауға жетбей бір батылдығым
Тіл қатпауға жетбей бір батылдығым,
Шар тарапты шарлаумен жатыр үнім.
Жұлдыздардан сұрадым көкте жанған,
Арман қуған түсінер ақын мұңын.
Уақыт
Босқа өткен күндердің өтеуі,
Қалған ғұмырдың мойнында.
Бір күнім таусылмас ертегі,
Біреу ұқсайды сайтанның ойынына.
Сезім
Жұлдыздар біткен шашылып,
Құйылып көктен жақұттай.
Мойныма ай кеп асылып,
Алқа боп қонды ақықтай.
Көктем
Іңкәр қып осы көктем,
Көркіне мас қылатын.
Жүректі есі кеткен,
Жүз рет соқтыратын.
Армысың, ару дүние
Ынтызар, ғашық көңілге,
Қымыздай нәрін құйғызған.
Армысың, ару дүние,
Көгілдір түспен құйылған.
Мен тұратын жердің аты – Сағыныш
Мен тұратын жердің аты – Сағыныш,
Сен тұратын елдің аты – Махаббат.
Мені өсірген жердің аты – Мейірім,
Сені өсірген елдің аты – Шапағат.