– Сендерді анама айтып беремін! – деп өксігін баса алмай жылаған бес жасар Кәусардың даусын естідім. Аулаға шығып қарасам, жанында 2-сыныпта оқитын Шахназар мен Арсен ойнап жүр екен. Шахназар –Кәусардың туған ағасы. Жылап отырған бүлдіршіннің жанына барып, басынан сипап, жұбатып:
– Кәусаржан, саған кім тиісті? – дедім. Сонда Кәусар ықылықтап, әрең сөйлеп:
– А-а-а-а-ға, Арсен арқамнан соқты, Шахназар балмұздағымды тартып алды, – деді ренжіп.
– Шахназар, Арсен, қыз балаға қол көтеруге ұялмайсыңдар ма? Арсен, сенің де қарындасың бар емес пе! Оны Шахназар ұрып, жылатса не істер едің? Айналайындар, қызды құрметтеу – ананы құрметтеу. Қыз баласын жөнсіз жылату – ананы жылату! Қыздарға қорған болыңдар! Қыз деген – нәзік гүл емес пе! – деп ақылымды айттым.
Екеуі кішкентай Кәусардан кешірім сұрады. Сосын Арсен:
– Аға, таңертең анам түскі асыңа деп 100 теңге берген, соған Кәусарға балмұздақ алып берейін, – деп, дүкенге жүгірді.
– Енді бұзық болмаңдар! – дедім де үйге кіріп, терезеден қарадым.
Арсен балмұздақ әкеп берді. Ақылды Кәусар балмұздақты теңдей бөліп, ағаларына да берді. Оның әрекетіне сүйсініп, ішімнен: «Қыз деген осындай қамқор болады екен ғой!», – деп ойладым.