Асыл Сұлтанғазы

Қайран хафиз-жүрегім жыр селдеткен,
Несібеңді тата ғой сыр шөлмектен.
Ар шыңғыртқан ақпанның құшағынан,
Лайсаңдатып қашады кіршең көктем.

Телегей теңіз толқыны жауып,
Тәнімді тұтас жасырса.
Күмістен таққан шолпысы жарық,
Мойныма ғашық асылса.

Илеуіне іңірдің күн сүңгіді,
Зеңгір қазір тастайды бір сүлгіні.
Қара сүлгі қымтамақ қоңыр жерді,
Қоңыр көзден от шашқан кімсің құрбы?