Рахманбұлақтағы Рақым атамның омартасы бар. Жазғы демалыста Расул екеуміз қыдырып барғанда көрдік.
Омарта үйшігінде миллион ара бар шығар. Аралар тау мен сай бөктеріндегі ақ, көк, сары түсті түрлі гүлдердің шырыны мен тозаңын тыным таппай тереді. Баларасы өте еңбеккер болады екен. Раушан, райхангүл, рауғаш, раң гүлдерінің шырыны балға айналғанда дәмі сондай керемет, тіл үйіреді.
Айтқандай, достарым, таудан жабайы араларды да көрдік. Олар ағаштардың қуысына ұя салады екен. Аралар аталық, аналық деп бөлінеді. Аталығы ұя салса, аналығы гүл шырынын жинайды.
Расул екеумізді жабайы ара шағып алды. Тау-тасты басымызға көтеріп жыладық. Сонда атамыз:
– Әй, балалар, жыламаңдар! Араның шаққаны – ем, денсаулыққа пайдалы, – деді.
Біз демалыс кезінде атамызға қолғабыс еттік. Рақым ата бізге батасын берді. Міне, қыста сол балды жеп, жылы үйде отырмы, «Еңбектің наны – тәтті» деген шындық екен. Мен үлкен болып өскенде атам сияқты еңбексүйгіш жан боламын деп ойладым.