Ұршық

Алып ем қолға, жүрегім кетті дүрсілдеп,
«Қалдырып ем ғой, еңбектің дәмін білсін деп».
Қабағың шыттың: «Құлыным-ау, сен қалайша
Ұршығымды менің ұстамай неге жүрсің?» – деп.

«Есімде, ана, құлының қалай білмесін?!
Тіршілік мынау, бұрғызбай мойын жүргесін,
Ұмытыппын-ау».
Ақталған болам өзімше,
Кінәні тағып, пенделік жеңген күнге шын.

Отырушы еді баппенен созып шүйкесін,
Айтасың қандай білекпен өрген биге сын?!
Ақ марқа жүні айналып аппақ дестеге,
Шебер қолменен жататын тауып үйлесім.

Күмбірге көміп қоңыраулы көңіл күймесін,
Ағытушы еді әңгіме-жырдың түймесін.
«Айналайыным, күнім, – деп, – жарық, алтыным»,
Алушы ем барлық мадақтаулардың жүлдесін.

Түсімде көрсем, сағынышым ғой ол менің!
Ұршықтар бүгін – экспонаты көрменің.
Бейнеңе сенің ұқсас суреттер іздеп ем,
Орамал тартқан жаулықты кемпір көрмедім.

Көрінбей кетсе, құдіреттің де көзі өлер,
Аналар кеше әспеттеп жүрген әз- өнер?
Оймағың қайда қызыңа кесте үйретер,
Ұршығың қайда, жаулығың қайда, әжелер?!