Көктем

Қаның да тулап ағып,
Өзендей тасынатын.
Ұйқыңды ұрлап алып,
Өлердей басынатын.

Жұпарын шашқызып-ақ,
Басыңды идіретін.
Құшақтап тас қылып ап,
Жаныңды күйдіретін.

Гүлдерін қызыл-жасыл,
Кілем қып төсейтұғын.
Сезімнің шұғыласын,
Көсеу боп көсейтұғын.

Нотаның сан дауысын,
Құстарға салғызатын.
Арудың ар-намысын,
Жүрекке қалдыратын.
Осы көктем.