Балаларға

Құрманғазы, Динаның,
Күйін төгер, тынбайды,
Ата менің сүйсініп,
Қоңыр үнін тыңдайды.

Тарихымды ақтарсам,
Қобыз жайлы аңыз көп.
Қойлыбайдың қобызы,
Бәйге алған жалғыз кеп..

Қарағайдан қайырған,
Үйеңкіден үйірген,
Аққу мүсін, киелі
Қанатына күй ілген.

Жеті ішегі – жеті ұлы,
Күйге айналған қарияның.
Аңыз дейді, шындығы ма?
Ақылы мол дарияның.

Тіл біткендей ғажап аспап,
Сазы әсем, күйі бөлек.
Ұлттық бояу – жетігенде,
Оның үнін сүю керек.

Өзі ақылды, тілалғыш,
Айтқанымды ұғады,
Машина мен қонжығым
Мысығыма ұнады.

Мерекеде сыйлыққа
Ойыншықтар аламыз.
Таласпаймыз, татумыз,
Нағыз дос боп қаламыз.

Тесік шелек тұмағы,
Мойнында ала орама,
Інім ұқпай сұрады:

Тоны қайда? Тоңа ма?
Жоқ екен ғой құлағы,
Үйге кірсе бола ма?

Мекені оның далада,
Дос боламыз тек қыста,
Көңілі әппақ, бағала,
Ғұмыры да ең қысқа.
Көктемге бір барайық,
Қолың қайда, кел, ұста!

Қарсы алып қанатты құстарды,
Ағашқа ұясын ілеміз.
Оралған сағынып мекенге
Құс – біздің досымыз, білеміз.

Күн күлімдеп аспаннан,
Шуақ, нұрын шашады.
Өзендерде мұз еріп,
Арнасынан тасады.

Түрлі түске бояйды
Орман, тоғай, көк белді.
Қуанып жүр балалар,
Оянды деп Көктемді.

Бар ғажайып, бар сыры
Қызықтырар талайды,
Үлкен-кіші «Ұланды» –
Досымыз деп санайды.

Оқырманы құрметті –
Бүлдіршін мен балдырған.
Қаламгерлер алғашқы
Қолтаңбасын қалдырған.

Балалықтың бақытты
Таусылмасын жыр-әні,
Жарқырай бер, жасай бер,
Қазағымның «Ұланы».

Кіршіксіз әппақ бәйшешек –
Нышаны берік достықтың,
Жаңарған сәтте дүние
Мен дағы адал дос күттім.

Үлбірер сұлу бәйшешек –
Үміттің гүлі арайлы.
Тазалық тұнған бар әлем
Сүйсініп дала қарайды.

Қозы-лақ жамырап,
Секіріп ойнайды.
Хормен ән салғандай
Көкке әуен бойлайды.

Бау-бақша жап-жасыл,
Өріктер гүлдеді,
Ақ мақта тәрізді
Алма ағаш бүрледі.

Қып-қызыл қызғалдақ
Көмкерді даланы.
Жусанның иісі
Тазартты ауаны.

Көк түс пен жасылға
Ағаштар боялды.
Құстардың үнімен
Қуанып ояндым.

Бұйра-бұйра бұлттар мен,
Қалың нөсер жаңбырдың,
Шын достығын көремін,
Табиғаты таң қылды.

Аспан жақта екен ғой,
Ақша бұлттар қаласы,
Әппақ мақта екен ғой,
Сұлулығын қарашы.

Ұсақ-ұсақ моншақтар,
Өрнек құрап таққандай,
Жарқырайды жұлдыздар
Түнде шамдар жаққандай.

Жартыкеш ай қиылып,
Дөңгеленіп толады,
Кейде тауға еркелеп,
Иығына қонады.

Құм жиналып тас болар,
Тас жиналып тау болар,
Балаң ойым түсінбей,
Кейде соңы дау болар.

Түсінгенім
Тау деген,
Жаратқанның зор сыйы,
Атам айтқан аңыздар,
Даналықтың мол сыйы.